ค่าเช่าบ้าน เบี้ยกันดาร กับค่าจ้าง

ฎีกาที่  ๒๖๖๐/๒๕๕๖

                        เงินค่าเบี้ยกันดารและค่าเช่าบ้านจำเลยที่ ๑ มีระเบียบการจ่ายชัดเจนว่าประสงค์จะช่วยเหลือโจทก์ในด้านเงินค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับส่วนตัวและค่าเช่าที่พักเมื่อโจทก์ต้องไปทำงานต่างจังหวัด  หากโจทก์กลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพมหานครแล้วจำเลยที่ ๑ จะไม่จ่ายเงินทั้งสองประเภทนี้ให้แก่โจทก์  แสดงให้เห็นว่าจำเลยที่ ๑ จ่ายเงินทั้งสองประเภทให้แก่โจทก์เพื่อเป็นสวัสดิการเท่านั้น  ไม่ได้จ่ายให้แก่โจทก์ด้วยวัตถุประสงค์เป็นค่าตอบแทนในการทำงานตามสัญญาจ้างสำหรับระยะเวลาการทำงานปกติ  เงินค่าเบี้ยกันดารและค่าเช่าบ้านจึงไม่เป็นค่าจ้างตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. ๒๕๔๑ มาตรา ๕  ที่ศาลแรงงานกลางไม่นำเงินทั้งสองประเภทมารวมเป็นคำนวณค่าชดเชยค่าเสียหายกรณีเลิกจ้างไม่เป็นธรรม  และค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีชอบแล้ว