มีข้อถกเถียงกันว่า กรณีข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานระบุว่า
“กรณีพนักงานกระทำผิดบริษัทฯ สามารถลงโทษโดยตัดค่าจ้างได้นะ”
สามารถใช้บังคับได้หรือไม่ จะขัดกับ
พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงานฯ มาตรา ๗๖ ที่ระบุว่า “ ห้ามมิให้นายจ้างหักค่าจ้าง
ค่าล่วงเวลา.........” หรือไม่ ลองพิจารณาฎีกานี้เป็นแนวทางนะครับ
ฎีกาที่ ๑๔๐๓๖/๒๕๕๕
คำสั่งลงโทษโจทก์ด้วยการตัดค่าจ้างร้อยละ
๑๐ เป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่นั้น เห็นว่า
ข้อเท็จจริงแม้จะปรากฏว่ามีประกาศคณะกรรมการแรงงานวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานขั้นต่ำของสภาพการจ้างในรัฐวิสาหกิจ
ข้อ ๓๑ จะบัญญัติห้ามนายจ้างหักค่าจ้างลูกจ้างก็ตาม
แต่การที่จำเลยมีคำสั่งลงโทษโจทก์เนื่องจากโจทก์ไม่ตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ไม่เชื่อฟังและแสดงความกระด้างกระเดื่องต่อผู้บังคับบัญชาไม่ถือปฏิบัติตามระเบียบและแบบธรรมเนียมของบริษัท
ไม่อุทิศเวลาของตนให้แก่การงาน
ละทิ้งหรือทอดทิ้งหน้าที่การงานด้วยการตัดค่าจ้างของเดือน กันยายน ๒๕๔๘
ในอัตราร้อยละ ๑๐ นั้น
การลงโทษของจำเลยมิใช่เป็นการหักค่าจ้างโจทก์แต่เป็นกรณีลงโทษตามวินัยการทำงานซึ่งได้กำหนดไว้ชัดเจนแล้วตามระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการงาน
ทั้งไม่ปรากฏว่าคำสั่งตัดค่าจ้างของจำเลยดังกล่าวเป็นคำสั่งที่รุนแรงเกินกว่าเหตุ
ดังนั้นคำสั่งลงโทษโจทก์ด้วยการตัดค่าจ้างร้อยละ ๑๐ ตามเอกสารหมาย ล.๑๗
จึงเป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย
หมายเหตุ ฎีกานี้วินิจฉัยว่า
ข้อบังคับเขียนว่าลงโทษโดยตัดค่าจ้างเป็นกรณีการลงโทษทางวินัย ไม่ใช่เป็นการหักค่าจ้าง และนายจ้างมีเหตุในการลงโทษดังกล่าวและเป็นการลงโทษพอสมควรแก่เหตุ
จึงสามารถลงโทษโดยการตัดค่าจ้างได้