ฎีกาที่
775/2553
ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า
จำเลยออกหนังสือเตือนนายอนุชาครั้งแรกเมื่อวันที่ 14 พฤศจิกายน 2547 กรณีขาดงาน 1
วันในวันที่ 13 พฤศจิกายน 2547 และครั้งที่ 2 เมื่อวันที่ 5 กุมภาพันธ์ 2548
กรณีมาทำงานสาย แต่นาย อ. ขาดงานครึ่งวันตอนเช้าของวันที่ 8 มีนาคม 2548
เนื่องจากรถจักรยานยนต์ที่ใช้เป็นยานพาหนะไปทำงานเสียเมื่อวันที่ 7.10 นาฬิกา ที่ใกล้ถนนเพชรเกษม
77 แก้ไขเองจนถึงเวลา 8.15 นาฬิกาก็ยังแก้ไขไม่ได้จำต้องนำไปซ่อมโดยเข็นรถจักรยานยนต์ไปซ่อมที่ร้านซ่อมบริเวณถนนเพชรเกษมปากทางถนนพุทธมณฑลสาย
4 ในระหว่างรอการซ่อมรถนาย อ.ก็ได้โทรศัพท์ถึงบิดาซึ่งเป็นลูกจ้างของโจทก์เช่นเดียวกันให้แจ้งผู้จัดการฝ่ายบุคคลทราบสาเหตุดังกล่าวแล้ว
พฤติการณ์เช่นนี้ยังไม่ถือได้ว่านาย อ.กระทำผิดต่อระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานฐานละทิ้งหน้าที่โดยไม่มีเหตุอันสมควร
ไม่เป็นการกระทำผิดซ้ำคำเตือน
กรณีไม่ต้องด้วยระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานตามเอกสารหมาย จ.7 ข้อ.26(8)
ซึ่งระบุว่า ถือว่าลูกจ้างกระทำความผิดวินัยร้ายแรง ถ้าลูกจ้างกระทำผิดวินัยบริษัทได้ตักเตือนเป็นหนังสือแล้วพนักงานได้กระทำความผิดนัยซ้ำอีกในระยะเวลาไม่เกิน
1 ปี อันจะเป็นเหตุให้เลิกจ้างได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน
พ.ศ.2541 มาตรา 119 (4) โจทก์เลิกจ้างนาย อ.จึงต้องจ่ายค่าชดเชย
ที่จำเลยในฐานะพนักงานตรวจแรงงานมีคำสั่งให้โจทก์จ่ายค่าชดเชยแก่นาย อ.ชอบแล้ว
ไม่มีเหตุเพิกถอนคำสั่งของจำเลย 
